هیدرولیز پلیمرهای نشاسته منجر به ایجاد شربت‌های گلوکز محلول با افزایش شیرینی، افزایش اسمولاریته و کاهش ویسکوزیته می‌شود. در نسبت هیدرولیز پایین، این شربت‌های گلوکز، ملایم و چسبناک هستند و تمایل به برگشت(رتروگراداسیون) دارند. این امر استفاده از عملیات خشک کردن مانند خشک کردن اسپری را برای تضمین پایداری چنین محصولات هیدرولیز ضروری می‌کند. از آنجا که شربت از ذرت استخراج می‌شود، فاقد گلوتن است. این‌ پودرهای کربوهیدراتی طعم کمی شیرین دارند که به عنوان شیرین کننده، اجزای مغذی یا عوامل بافتی استفاده می‌شوند. شربت‌های گلوکز خشک طیف گسترده‌ای از کربوهیدرات‌ها، توزیع اندازه ذرات (منظم و دانه بندی شده) و چگالی با خواص تراکمی، جریان‌پذیری و انحلال عالی را ارائه می‌دهد. این پودرها نیازهای تغذیه بالینی و نوزادان را برآورده می‌کند. شربت‌های گلوکز خشک شده توسط DE (معادل دکستروز) طبقه بندی می‌شوند و دارای DE ≥ 20    هستند. قدرت شیرین کنندگی نسبی در مقایسه با ساکارز حدود 30 درصد است. این محصول دارای ساختار فیزیکی خاصی است که خواص جریان آزاد و انحلال سریع‌تر را ارائه می‌دهد. اغلب با سایر شیرین کننده‌ها مخصوصا مالتودکسترین ترکیب می‌شود.